سه شنبه ها و گنجینه حکمت - موضوع: عیب پوشی خداوند
۱۴۰۳/۱۰/۰۴
با نام و یاری خداونـــــــــــد مهــــــــــــربان
خیلی مهم است، دقّت بفرمایید. در بخشی از دعای شانزدهم صحیفه‌ی مبارکه ی سجّادیه «یَا إِلَهِی فَلَکَ الْحَمْدُ» پروردگارا تمام حمد مخصوص تو است.
«فَکَمْ مِنْ عَائِبَهٍ سَتَرْتَهَا عَلَیَّ» ای خدا، چقدر عیب‌ها داشتیم که آن‌ها را پوشاندی؟ عیب‌ها را پوشاندی!
یک یا دو عیب هم نبود، چقدر عیب داشتم که آن‌ها را پوشاندی!
«فَلَمْ تَفْضَحْنِی» دیگر من را مفتضح نکردی. هر کدام از این عیب‌ها فاش می‌شدند بنده خانه‌نشین می‌شدم امّا هیچ کدام از آن‌ها فاش نشده است.
مثل خدا عیب پوش بنده‌های خدا باشیم.
پروردگار توقّع دارد که ما این کارها را از او یاد بگیریم.
خانم‌ها، آقایان، برادرها، خواهرها خدا توقّع دارد؛
«تَخَلَّقُوا بِأَخْلَاقِ اللَّهِ» از اخلاق خدایی متخلّق بشوید. خدا یک عمر از ما پوشانده است.
الآن اگر من یک عیب از کسی بدانم طاقت ندارم این عیب را درون خود نگه دارم. می‌گوید: می‌خواهم یک چیزی بگویم… نه، غیبت می‌شود. نفر روبرو هم بدتر حریص
می‌شود، حالا تو را به خدا بگو، این‌جا که کسی نیست. چرا از اوّل گفتی؟ باید بگویی. این‌طور در خانواده‌ها غیبت می‌شود، اصرار مردم همین‌طور فاش می‌شود.
چرا به این کار استارت می‌زنی؟ من یک چیزی می‌دانم… نه، استغفر الله! از اوّل اصلاً شروع نکن، دیگران را حریص نکن، اصلاً دفن کن «تَخَلَّقُوا بِأَخْلَاقِ اللَّهِ» بعد آیه و
قسم می‌دهد که یک مقدار بگو، سر نخ را بگو!
سخنان گرانبهای مرحوم آیت الله سید عبدالله فاطمی نیا
